Breyttir tímar

Afi minn sagði einhvern tíma, 'Allir hlutir hafa tilhneigingu til að enda heldur vel'.  Afi minn var enginn rugludallur. 

Í fyrsta skipti á hlaupaferlinum erum við hjónin komin með alvöru hlaupaþjálfara, þ.e.a.s. fyrir utan okkur sjálf .  Í stórum skokkhópum þá er ekki hægt að ætlast til annars en að leiðbeinandi skipuleggi almennar æfingar sem henta meirihlutanum.  Það eru mörg ár síðan við hjónin fórum að grúska sjálf í að finna prógrömm og setja upp okkar eigin æfingaáætlanir með tilheyrandi pælingum og vinnu. 

Það er þess vegna þvílíkt dekur að fá prógramm tilbúið með slaufu, fá aðhald frá þjálfara (sem er ekki í hjónabandinu...) og æfa með sér betri hlaupurum.  Æfingin byrjaði á þéttri upphitun að hætti ÍR-inga en þeim er meinilla við að gera nokkurn skapaðan hlut á yfir 5:00 pace-i.   Í dag voru svo hraðir sprettir í aðalrétt, 800 m (pace 3:33) - 4 mín skokk - 600 m (pace 3:35) - 3 mín skokk - 400 m (pace 3:25) - 2 mín skokk og svo 200 m (pace 3:13) að lokum. 

Bara svo það sé skjalfest og opinbert, þá kom í ljós eftir sprettina að allir mínir sprettir voru örlítið hraðari en ektamannsins!  Það eru fréttir til næsta bæjar og ef ég þekki minn mann rétt þá mun það ekki gerast aftur í bráð, fái hann einhverju um það ráðið . 

Eftir sprettina var svo farið í framstig, 2 * 40 stykki, takk fyrir, við létum annað settið duga...  Við vorum eitthvað að væla í þjálfaranum um að við ætluðum að keppa annað kvöld.  'Já flott, þið eigið þá eftir að þakka mér fyrir 200 m sprettinn áðan þegar þið tætið á fljúgandi ferðí mark!'.  Einmitt.

Við Gabríel erum búin að skrá okkur í Saucony 5 km í Árbænum annað kvöld, bóndinn er ennþá að ákveða sig hvort það sé girnilegra að passa eða blasta með okkur...

Hlaupari verður til

Það gerðist svolítið merkilegt í Reykjanesbæ um daginn.  Það fæddist nefnilega glænýr hlaupari.  Hann Gabríel okkar hefur nú reyndar hlaupið með okkur öðru hvoru frá því hann var smá strákur en það hefur meira verið af því að við 'hvöttum' hann 'mjög mikið' (ok, og mútuðum...) til þess heldur en að hann hafi beint langað.  Á tímabili missti hann allan áhuga, vildi ekki sjá það að vera með og það var eiginlega bara í vor sem hann fór að vera tilkippilegur aftur.  Hann fór í Flugleiðahlaupið, meira bara til að hanga með mömmu sinni, fá að vaka lengur og fá Subway samloku.  Eins fórum við saman í Stífluhlaup í Árbænum.  Hann ætlaði ekki að nenna að vera með í RM en ákvað á síðustu stundu að fara í skemmtiskokkið, langaði líka í bol...

Það er fastur liður hjá okkur fjölskyldunni að vera í Reykjanesbæ á Ljósanótt.  Við tökum þátt í Reykjanesmaraþoni og þannig er það bara.  Gabríel var ekkert að malda í móinn, var alveg til í að hlaupa 3,5 km.  En það var eitthvað aðeins öðruvísi núna, hann var mjög mikið að spá í leiðina, þannig að við keyrðum með hann hringinn fyrir hlaup.  Hann var eitthvað voða spenntur, 'Mamma, mamma, þú verður að festa númerið fyrir mig'.  Hann var í síðum íþróttabuxum og var ekki á því að fara í stuttbuxur.  'Mamma, mamma, þurfum við ekki að fara út núna'...   Við vorum eitthvað að væflast og ég að gera mig klára í að hita upp þegar dóttir vinafólks okkar kom að og ég stakk upp á að þau myndu hita upp saman, sem þau og gerðu.  Eftir upphitun sá minn maður að hann myndi kafna í öllum þessum fötum, fór í stuttbuxur og bol. 

Við Þórólfur vorum ræst aðeins á undan skemmtiskokkinu, afi og Lilja fylgdust með fyrir okkar hönd.  Þegar ég kom í mark eftir mitt hlaup og náði andanum aftur, þá sá ég annan pilt en ég hafði skilið við.  Hann labbaði svona 10 cm fyrir ofan jörðina, brosti hringinn og stökk upp um hálsinn á mér og hvíslaði:  'Mamma, ég vann!'.  Hann hljóp 3,5 km á 15:32, lang fyrstur.  Hann fékk gullpening í verðlaun og pizzuveislu fyrir fjölskylduna.

En það sem gerðist eftir þetta hlaup er það sem ég er svo glöð með.  'Mamma, kannski næst þegar þú ferð í keppnishlaup, má ég þá koma með?'.  Og svo í síðustu viku þegar ég kom heim úr vinnunni hljóp heldur betur glaður strákur á móti mér, 'Mamma, Norræna skólahlaupið var í dag og ég hljóp 10 km á 51:06 og var fyrstur (5., 6. og 7. bekkur)!!!'.  Svo fékk ég alla sólarsöguna um hvernig þeir voru þrír sem leiddu hlaupið fyrstu 5 km, þá fóru hinir tveir að dragast aftur úr og svo þegar km var eftir þá kom annar þeirra í hælana á honum.  Hvernig hann hefði beðið rólegur með að taka endasprettinn þangað til það voru ca. 400 m eftir, sett allt á fullt en þá átti hinn ekki séns... 

Þetta er komið, ég á lítinn hlaupara .

Hvíld

Er búin að nota síðustu daga aðallega til að safna kröftum.  Þegar við loksins horfðumst í augu við ástandið þá helltist yfir mann ólýsanleg þreyta.  Þreyta sem á ekkert skylt við góða þreytu eftir erfiða keppni, bara svona þreyta sem dregur úr manni allan mátt og alla gleði.  En eftir að allt varð tímabundið miklu verra eftir síðustu færslu, þá fór að mjakast í rétta átt, einstaklingar fóru að ræða málin og finna viðunandi lendingu, þ.e. að sýna hvort öðru virðingu og vinsemd þrátt fyrir skiptar skoðanir.  Langar til að þakka fyrir stuðninginn, ég er fyrir löngu búin að átta mig á því að með því að deila gleðinni þá margfaldast hún og að sama skapi, deili maður sorginni þá verður hún þeim mun léttari að bera. 

Eitt af því sem ég var skömmuð fyrir er að ég sé allt of jákvæð í þessu bloggi mínu, tali aldrei um neitt erfitt eða neikvætt og sé þannig að setja mig á háan hest.  Það er meðvitað hjá mér, hafi fólk áhuga á að lesa eitthvað neikvætt þá er nóg af því í boði annars staðar.  Ég ætla að skrifa um það sem er jákvætt í mínu lífi og já, líka um það hvernig mér finnst að hlutirnir eigi að vera og hvernig manneskja ég vil vera.  Það gefur mér aðhald og hjálpar mér að fókusa á það sem skiptir máli. 

Ég var líka skömmuð fyrir pistla um hitt og þetta sem fólk tók til sín af einhverjum ástæðum og sá sem árásir í sinn garð.  Ég er þannig að ég get heyrt eða séð eitthvað sem kveikir hugmynd og svo mallar hugmyndin í hausnum á mér, mjög oft á hlaupum, þangað til ég sest niður og skrifa það sem mér finnst um málefnið.  Það sem kveikti hugmyndina þarf ekkert endilega að vera það sem ég á endanum skrifa um.  Ég er líka þannig að mér myndi ekki detta í hug að taka til mín eitthvað sem mér finnst ég ekki eiga.  Þess vegna finnst mér ekkert sérstaklega erfitt að fá gagnrýni, ég hugsa málið, reyni að finna út hvað mér raunverulega finnst og annað hvort skipti ég um skoðun eða held mér við mína.  Búið.  Ég get ekki ímyndað mér hversu þreytandi það væri að vera alltaf að spá í hvað einhverjum öðrum finnst um mig, það eina sem skiptir máli er hvað mér og mínum finnst um mig. 

Ég fékk stóra gusu yfir kommentunum sem skrifuð voru við síðustu færslu.  Hvort ég væri virkilega  að halda því fram að öfundsýki væri ástæðan fyrir eineltinu.  Ég held að öfundsýki sé eitt og einelti sé annað, einelti er vísvitandi hegðun til þess gerð að meiða einhvern annan.  Ég held að allir hafi einhvern tímann fundið fyrir öfund, öfundin er hættulegust manni sjálfum. 

Eins fékk ég að heyra það að það væri nú óþolandi að ég hlypi í blöðin um leið og tækifæri gæfist...  Ég hef aldrei nokkurn tíma hringt í blaðamann, þeir hringja í mig.  Yfirleitt er ég alveg til í að rabba við þá, bara gaman en stundum langar mig ekki til þess og þá geri ég það ekki.  Það sem ég er að reyna að segja er að ég get bara borið ábyrgð á mínum orðum, ekki orðum annarra.  Það er sjálfsagt að hafa skoðun á því sem ég segi og geri, ég hef gaman af því, en ekki gera orð annarra að mínum og skamma mig svo fyrir þau.

En nóg um þetta, við erum í góðum málum og farin að skoða næstu áskoranir.  Bibba vinkona mín var búin að hóta að setja inn komment á síðuna um að ég eigi nú að drullast til að hætta að vorkenna mér og fara að blogga aftur.  Hún hefur oftast rétt fyrir sér.

Síðasta opna færslan í bili :)

Spennandi helgi framundan, við hjónin og Gabríel ætlum að taka þátt í Reykjanes maraþoninu á morgun.  Tengdapabbi passar Lilju fyrir okkur á meðan við hlaupum og svo ætlum við að taka þátt í hátíðarhöldunum sem eru í tengslum við Ljósanótt,  það er fastur liður hjá okkur enda bóndinn úr Keflavík.

Þegar ég var lítil stelpa var ég alveg svakalega feimin, svo feimin að ég þorði varla að fara til dyra heima hjá mér ef það skyldi vera einhver ókunnugur á ferð.  Þegar ég byrjaði í skóla þá var ég alveg tilvalið fórnarlamb hrottanna í skólanum og það leið ekki á löngu þar til að líf mitt, sex ára skottu, varð að algjörri martröð.  Tveir strákar úr bekknum mínum ákváðu að leggja mig í einelti, þeir eltu mig heim úr skólanum eða sátu fyrir mér á leiðinni heim, tuskuðu mig til eða stríddu mér þangað til ég fór að grenja.  Ég reyndi að hlaupa eins hratt og ég gat heim, þeir voru fljótari.  Ég beið stundum í skólanum í heila eilífð (að mér fannst), læddist svo heim en þá stukku þeir úr felum einhvers staðar á leiðinni.  Í lok þessa tímabils var í rauninni nóg fyrir þá að segja 'böhhh' þá fór ég að gráta.  Ég, eins og flestir sem verða fyrir svona reynslu sagði engum neitt í langan tíma og það var ekki fyrr en stóri bróðir minn gaf sig ekki, heldur heimtaði að fá að vita af hverju ég væri aldrei glöð lengur að ég sagði honum alla sólar söguna.  Ég var heppinn, bróðir minn (einn af fjórum stóru bræðrum mínum) var stór og sterkur og tók málið í sínar hendur.  Ég var laus úr martröðinni, í lok skólaársins fluttu báðir strákarnir í burtu og fóru í annan skóla.

Í dag er ég stór stelpa og voða sterk finnst mér stundum.  En eins skrýtið og það nú kann að virðast, þá er ég núna að upplifa sömu hluti og þegar ég var 6 ára.  Fullorðins einelti er reyndar aðeins dannaðra heldur en krakka einelti, hrottarnir láta ekki hanka sig á neinu, þeir nota illt augnaráð, fara í burtu þegar þolandinn nálgast, senda nafnlaus skilaboð, baktal og sterkasta vopnið, útskúfun.  Þú ert bara ekki lengur til.  Það virkar voða vel... 

Já og hvað gerir maður til að koma sér í þessa stöðu.  Maður gæti t.d. orðið sekur um að segja eitthvað eða gera sem hópnum þóknast ekki. 

Ég er heppin.  Ég á svo ótrúlega marga góða að, trúi stundum ekki hvað ég á það gott.  Ég get farið annað og valið að vera þar sem ég er velkomin.  Það þýðir samt ekki að ég finni ekki spörkin og að maginn í mér snúist ekki við þegar ég fæ einhvern ógeðspóst frá sjúkum hrotta.  Eða að ég fái ekki sting í hjartað þegar fólk sem mér þykir vænt um umber eineltið, situr hjá og lætur eins og það sé ekki til.

En það sem einkennir hrottana líka sem stunda ofbeldi í mynd eineltis er að þeir hafa sjúklegan áhuga á þolandanum.  Ef þú ert alltaf með hurðina opna heima hjá þér þá máttu svo sem alveg búast við að fá eitthvað skítapakk inn um dyrnar.  Stundum er maður nógu sterkur til að segja, skítt með það ég ætla bara samt að hafa opið.  En svo fær maður kannski bara nóg einn daginn, kannski þarf maður bara pásu, hver veit.  Alla vega, þá ætla ég að leyfa mér að velja mér mína gesti í bili.

Hvernig er best að enda þetta...  Já, hérna er smá fróðleikur og svo heyrði ég að það væri strákur að hjóla í kringum landið til að safna fyrir málefnið.  Sendi honum þúsara á eftir.  Ég held örugglega áfram að blaðra hinu megin við lokuðu dyrnar og þeir sem vilja mér vel eru hjartanlega velkomnir í heimsókn!

Kær kveðja, Eva litla.